René Quist is al jaren fan van Kroatië. Toch wil hij nooit meer terug naar camping Puntica op het schiereiland Istrië. Waarom wil hij per se niet meer kamperen op die camping in Kroatië?
In 1987 ging ik voor het eerst kamperen in Kroatië. Toen heette dat land nog gewoon Joegoslavië. Ik was meteen verkocht.
Bier voor 50 cent, een azuurblauwe en kraakheldere zee. De camping in Istrië was een tikkeltje primitief, maar lag wel direct aan dat prachtige water. We hadden er drie fantastische weken. We voelden ons pioniers. Schatbewaarders van een nog nauwelijks ontdekt geheim.
Camping Puntica was ons geheim
Nooit wilden mijn ouders terug naar dezelfde camping. Het jaar daarop braken ze hun eigen regels. Weer ging de reis naar Vrsar op het schiereiland Istrië. En weer was ons kampeervakantie geweldig. Bekende gezichten op camping Puntica. Leden van een geheim verbond. Wat nou Frankrijk? Wat nou Spanje? Joegoslavië was Oostblok en dus eng. Maar wie doorzette, kreeg al dat moois.
Vriendelijk lachende medewerkers en altijd weer die prachtige natuur. Onbewoonde eilandjes waar je surfend naar toe kon gaan. Diepgroen water waar je fantastisch in kon snorkelen. Een vlakke en aangenaam warme zee waar je uren in kon zwemmen of peddelen. ’s Avonds bij het aanpalende camping Valkanela luisteren naar Lalabamba. Met je beste tijdelijke vrienden bierdrinken aan houten tafels terwijl de zon langzaam in zee zakt. Of indruk maken op de surfplank op dat knappe (en naakte) meisje van de FKK buurcamping. Mooier zou het leven niet worden.
Camping Puntica is rustiek
Jaren later, toen Joegoslavië alleen nog in de geschiedenis boeken bestond, kwam ik terug in Kroatië. En nog steeds was het mooi. Misschien was de zee niet zo blauw als in mijn herinnering en camping minder groen dan ik dacht. Het vissershaventje had plaats gemaakt voor een jachthaven. Het barretje was inmiddels een echt restaurant, maar de betonnen plaat waar we op lagen te bakken was er nog steeds. De camping was verder nauwelijks veranderd. Het was wat je tegenwoordig een rustieke camping noemt. Ik wil hier kamperen verkondigde ik iedereen.
Kroatië is 1400 kilometer rijden
Toch heb ik dat nooit gedaan. Niet omdat het te ver rijden is. (1400 kilometer is prima te doen). Niet omdat de camping geen zwembad heeft (de camping ligt op een schiereilandje, dus de zee is nooit ver weg). Niet omdat er geen animatie is. (heus, kinderen kunnen zich zelf prima vermaken op een camping).
Nee, ik ben bang. Bang dat al die mooie herinneringen worden ingewisseld door die van het heden. En dat wil ik niet. Laat camping Puntica in mijn hoofd toch vooral een paradijsje zijn. Mooier wordt het toch niet…
- Schipper drugsschip Arsianco moet alsnog leegpompen betalen - 13 december 2020
- Van Oord legt fundatie voor RWE Sofia windpark in Noordzee -2 - 13 december 2020
- De weelderige wildernis van Nederland - 13 december 2020
Zonde dat Kroatië inderdaad van boven tot beneden is volgebouwd. Inderdaad doodzonde.
Zó herkenbaar. Wij kwamen altijd op die FKK buurcamping, maar zochten ook vertier op Puntica en Valkanela. En het lunapark ertussen. Ben er 3 jaar geleden voor het eerst na 22-23 jaar weer geweest. Nog steeds die 2 ijstentjes in Funtana. Discotheek Margarita is een Dinopark geworden, maar verder alles hetzelfde. Heel veel mooie herinneringen!